(μουσική)
Και χόρεψαν. Τον πρώτο χορό της ζωής τους σαν παντρεμένο ζευγάρι. Δύο ζευγάρια μάτια κλειδωμένα το ένα στο άλλο, δυο χέρια ενωμένα, δυο ψυχές που βρήκαν το στήριγμά τους. Και η στιγμή μαγική…
Θα μπορούσε να μην είναι έτσι. Ο εγωισμός, η ηδονή, η ζήλεια θα μπορούσαν να είχαν διαλύσει την μαγεία, να πότιζαν με κακό ξόρκι αυτό που υπήρχε μεταξύ τους. Να έκανε τον έναν από φόβο ή άλλη τρέλα να τυφλωθεί και να μην δει καθαρά, να χάσει τον προσανατολισμό του με άλλα ανούσια και καθημερινά, να ξυπνήσει μία μέρα θεωρώντας ότι δεν υπήρχε ανάγκη, λόγος και σκοπός για αυτές τις δύο ψυχές να ενωθούν.
Αλήθεια λένε τα βιβλία και τα ποιήματα και τα τραγούδια αλλά και ο πάτερ εκείνος που είχα συναντήσει σε έναν άλλον γάμο: “Σας εύχομαι να περάσετε τις τελευταίες σας στιγμές στο ίδιο μαξιλάρι”, είπε στο ζευγάρι. Μακάβρια ευχή, μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Πανέμορφη σκέφτηκα εγώ. Έτσι την βρήκα.
Και χόρεψαν σαν να μην υπήρχε άλλος κόσμος γύρω. Η αγκαλιά του ταίριαζε τέλεια με το περίγραμμα του σώματός της, το προφίλ του προσώπου της συμπλήρωνε τέλεια το δικό του. Είχε νόημα εκείνη η στιγμή. Είχε νόημα και κάθε στιγμή πριν αυτήν. Κάθε στιγμή αναπάντητου τηλεφωνήματος, έρωτα, μηνύματος, καβγά και ανυπομονησίας. Κάθε στιγμή που εκείνος, συνήθως, την περίμενε να ετοιμαστεί και κάθε φορά που εκείνη του παραπονιόταν γιατί την πείραζε μπροστά στον κόσμο και στις φίλες της.
Και χόρεψαν σαν να ήταν ο τελευταίος χορός. Σαν να μην υπήρχε αύριο. Σαν όλος ο κόσμος, η ιστορία του, ο χαμός του, η αδικία του, τα άσχημά του να μην υπήρχαν ποτέ. Εκείνος ήταν εκεί. Εκείνη ήταν εκεί. Ο χρόνος σύμμαχος στο να βρεθούν, να αγγίξει ο ένας στην καρδιά του άλλου, να κάνει ο ένας πραγματικότητα τα όνειρα του άλλου. Να απαντήσει στις κρυφές της ελπίδες και στα κρυφά του όνειρα. Χόρεψαν μέχρι την τελευταία νότα, έναν χορό χωρίς πρόβες, άγχος για τα βήματα και για την ανταπόκριση του κόσμου, χόρεψαν όπως χτυπούσε η καρδιά τους, όπως το μυαλό υπάκουσε, όπως τα πόδια τους εκτέλεσαν, όπως ήταν γραφτό να γίνει…
Και η στιγμή νίκησε τον χρόνο. Έμεινα ακίνητη. Το ίδιο και όλος ο κόσμος γύρω μου. Αν υπάρχει ένας ορισμός της αγάπης, ήταν εκεί. Παρών. Με τα σωστά του, τα λάθη του, τα δάκρυα, τις αγωνίες, τα χτυποκάρδια, τα φτερουγίσματα, το πάθος και τα άυπνα βράδυα, ήταν εκεί. Η ζεστασιά, ο ηλεκτρισμός, η μαγεία έκαναν τα μάτια να υγρανθούν και τις καρδιές να ανοίξουν: η ολοκλήρωση, η αποθέωση, η απόλυτη στιγμή. Ήταν εκεί. Ήμασταν εκεί.
* Για σένα
Filed under: Ελληνικά, Love & Life
